Monumentana budowla przypominająca okręt na skale to świadek huku armat podczas wojennych zawieruch, uroczystych uczt na cześć królów i królowych oraz tygodniowych jarmarków w Chęcinach.
Zamek Królewski w Chęcinach powstał na przełomie XIII i XIV w. na wzniesieniu (360 m n.p.m.) jako warownia typu wyżynnego. Król Władysław Jagiełło wykorzystał jego specyficznego położenia i wybrał go na miejsce roków sądowych i zajazdów szlachty.
W 1331 r. przed wyprawą pod Płowce, król mianował tu swojego syna Kazimierza rządcą Wielkopolski. Po śmierci Łokietka, Kazimierz Wielki rozbudował zamek, czyniąc z niego jedną z najpotężniejszych twierdzy na ziemiach polskich. Zamek chęciński przejął od Małogoszcza rolę ośrodka administracyjnego i stał się siedzibą starostów grodowych i stolicą powiatu. W swojej historii zamek pełnił różne funkcje. Jako rezydencja królowych, gościł drugą żonę Kazimierza Wielkiego, księżniczkę heską Adelajdę, Elżbieta Łokietkówna, sprawującą rządy za małoletniego syna Ludwika, Zofię, małżonkę króla Władysława Jagiełły oraz królową Bonę, która zatrzymała się tu podczas swojej podrózy do Bari).
Zamek używany był również jako więzienie stanu - uwięziono tu Andrzeja, brata przyrodniego Władysława Jagiełły, wodza krzyżackiego Michała Kuchmeister von Sternberga oraz innych krzyżackich mistrzów. Po zdobyciu Wielkopolski Łokietek przeniósł do zamku chęcińskiego siedzibę skarbu koronnego, a w 1318 r. umieścił tu również skarbiec katedry archidiecezjalnej gnieźnieńskiej. Ostatecznie zamek został przeznaczony na mieszkanie starostów grodowych, a także miejsce sądu i kancelarii grodowej. Mieszkali tu podsarości, pisarz grodzki, sedzia grodzki, burgrabia, klucznik, kucharz, wrotny i kapelan. W najstarszej części między dwoma cylindrycznymi wieżami znajdował się dziedziniec z budynkiem mieszkalnym. Do zamku przylegała kaplica pod wezwaniem Dziesięciu Tysięcy Rycerzy Męczenników. W 1576 r. dziedziniec obudowano krużgankami, wieżę nadbudowano cegłą, a zamek przedłużono o obszerny dziedziniec z prostokątną wieżą. Wykuto w skale 100-metrową studnię. W 1607 r. zamek został zdobyty podstępem i spalony przez wojska Zebrzydowskiego. W 1657 odbudowany zamek został zniszczony przez wojska Rakoczego. Ponownemu zniszczeniu uległ w 1707 r. podczas wojen ze Szwedami.
Od tego momentu nie powrócił do świetności, pozostając w częściowej ruinie. Jego działa po raz ostatni wystrzeliły w 1787 r., gdy przez Chęciny przejeżdżał Stanisław August Poniatowski. Podczas I wojny światowej jedna z wież stanowiła rosyjski punkt obserwacyjny, co doprowadziło do jej zniszczenia przez Austraków. Po zakończeniu II wojny światowej na jednej z wież urządzono punkt widokowy. Prowadzone prace renowacyjne pozwoliły zabezpieczyć zamek w formie trwałej ruiny.
Aktualny cennik znajduje się na oficjalnej stronie internetowej Zamku.
